Ανθελληνική Προπαγάνδα μέσα στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης

Το Δημαρχείο Θεσσαλονίκης, που σαν χρέος έχει την εξυπηρέτηση των πολιτών που το συντηρούν μέσω των Δημοτικών Τελών και την εύρυθμη λειτουργία της πόλεως, μετατράπηκε σε άντρο προπαγάνδας και ανθελληνικής δραστηριότητας, με τις ευλογίες του Μπουτάρη.

Την Πέμπτη 30 Ιουλίου έγινε εκεί η παρουσίαση μυθιστορήματος της Κατερίνας Μόντη με τίτλο "Η Κατάθεση". Το μεμπτό βέβαια δεν είναι η παραχώρηση αίθουσας για μια πολιτιστική εκδήλωση όπως η παρουσίαση ενός βιβλίου, αλλά το περιεχόμενό του το οποίο προπαγανδίζει την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας. Και το κάνει, όχι σε κάποιον χώρο στα Σκόπια για παράδειγμα, αλλά στην ίδια την πρωτεύουσα της Μακεδονίας και στο κέντρο διοικήσεώς της.

Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα novazora.gr το δημοσίευμα για την εκδήλωση, που αποδεικνύει τα παραπάνω:

Η παρουσίαση του μυθιστορήματος της Κατερίνας Μόντη «Η Κατάθεση»

Πέμπτη 31 Μάιου 2012 στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης

Τελικά η αίθουσα ήταν μικρή. Γέμισε ασφυκτικά αφήνοντας  όρθιους τους «αργοπορημένους». Πρόσωπα γελαστά , μια συντροφιά όλοι στριμώχτηκαν να ακούσουν για αυτό το μυθιστόρημα.

Οι συγγραφείς  Αρχοντούλα Διαβάτη,  Άκης Γαβριηλίδης  και Βασίλης Τσιράκης μίλησαν για το βιβλίο -ο καθένας με την δική του προσέγγιση- φωτίζοντας περισσότερο πτυχές της πλοκής, των ηρώων, της ιστορίας και της γραφής της Μόντη.

Διάβασαν κομμάτια από το βιβλίο τονίζοντας κάποια από τα δεκάδες ζητήματα που βάζει στην «Κατάθεση της» η Μόντη.(Για την Αριστερά, τις παρέες, τη βία,  την ιστορία, τις αρχές, τις μεθόδους, τους μετανάστες κλπ). Έγινε ιδιαίτερη   αναφορά για τους Μακεδόνες, την γλώσσα , την παράδοση, τις διώξεις  και την ιστορία τους.

(πχ όταν ο Άκης Γαβριηλίδης αναφερόταν στις διώξεις των γλωσσών, στις ορκωμοσίες στα Μακεδόνικα χωριά και στις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι δάσκαλοι στα σχολεία  τιμωρώντας κάθε Μακεδονόπουλο που ψέλλιζε έστω μια λέξη στη μητρική Μακεδόνικη,  αρκετοί από τους ακροατές δεν πίστευαν στα αυτιά τους…)

Η συγγραφέας κλείνοντας την εκδήλωση -συγκινημένη- τόνισε πως η ανάγκη να μιλήσει στα παιδιά της -και τα δικά μας- για τα βιώματα της γενιάς της και τις παρακαταθήκες των προηγούμενων την οδήγησε στην συγγραφή αυτού του έργου.

Διάβασε εκτενή αποσπάσματα της «Κατάθεσης» και έκλεισε με μια μοναδική απόδοση του αποσπάσματος του βιβλίου όπου ο πατέρας Τράϊκος  Παπακόϊτσης  εξιστορεί στο γιό του Σωτήρη ποια ήταν η αντιμετώπιση των Μακεδόνων από τις αρχές.

«Ένα σωρό, σε λέω, ράτσες, όπου κι αν τραβούσαν τη γραμμή, καθαρό κράτος δεν έβγαινε, για κανέναν. Κι εδώ σε μας, ακόμη και μετά την πρώτη μοιρασιά, χίλιες γλώσσες! Κι οι Ρουμανόβλαχοι άλλα μιλούσαν, και οι Αρβανίτες άλλα, και οι πρόσφυγες αργότερα με ένα σωρό γλώσσες μας ήρθαν, μέχρι και καθαρά τούρκικα. Κι αυτοί τραβήξανε μεγάλες στενοχώριες, αμά το κράτος δεν τους κυνήγησε. Ίσα ίσα, απ’ αυτούς βρίσκανε κάτι σερσέμηδες για μαντρόσκυλα να κυνηγάν εμάς, ότι εκείνοι ήταν οι σωστοί Έλληνες κι εμείς οι, οι… ποιοι, μπρε; Ούτε όνομα δεν έβρισκαν να μας δώσουν, τι ήμασταν, τι να μας κάνανε. Μια Έλληνες μας έλεγαν, μια Μακεδόνες, μια Βουργάρους, ό,τι ταίριαζε στην κατάσταση. Κι εμείς πάλε, μαλλιά κουβάρια!

»Αχ, μάικω μάρε μάικω… Σαν ζαλισμένοι ήμασταν, κυνηγημένοι μες στα ίδια μας τα σπίτια. Νε όνομα, νε μιλιά. Άμα θυμώναμε ήμασταν Βουργάρικα σκυλιά, άμα ζαρώναμε ήμασταν ζαματένοι. Τι να πω; Ας μας είχαν για καθυστερημένους κι ας μας άφηναν στην ησυχία μας. Εμείς μπρε, ήμασταν ήσυχοι, τη δικιά μας ζωή μόνο θέλαμε. Θυμάσαι εκείνο το τραγούδι που τραγουδούσε ο παππούς σου όταν έπινε κανένα ουζάκι, κι εγώ τον μάλωνα; Νε σάκαμε μπογκάτσφο, νε σάκαμε παρί, σαμ σάκαμε σλομπόντα, σλομπόντα ντα ζηβέιμε. Εϊ, τσαρβένα Μακεντόνια…»

Πραγματική Κατάθεση ψυχής από την γιατρό Κατερίνα Μόντη.

Στην εκδήλωση έδωσε έναν άλλο τόνο  το ακορντεόν του Γκότσε από το Серско-Σέρρες. Μελωδίες της Μακεδόνικης παράδοσης πλημύρισαν την αίθουσα και τις ψυχές των παρευρισκομένων..   Όντως ήταν ένα ξεχωριστό  γεγονός αυτή η παρουσίαση. Συγχαρητήρια στους συντελεστές και ιδιαίτερα  στην Κατερίνα Μόντη.

 Πηγή

  Η παράδοση της πατρίδος μας συνεχίζεται με αμείωτη ορμή. Ως πότε;